کرامت انسان اگر چه امروزه یک بحث نسبتا جدید است؛ اما بررسی‌ها نشان می‌دهد که این بحث از گذشته‌های دور مطرح بوده است. اگر چه برخی مانند اومانیست‌ها در کرامت انسان افراط می‌کنند و کسانی نیز راه تفریط را پیش می‌گیرند؛ اما در این میان ملاصدرا راه میانه را برگزیده است. از منظر وی کرامت یک امر تشکیکی است که کف آن با رسیدن به «انسان بشری» شروع می‌گردد؛ اگر چه که اوج آن با رسیدن به مرحله «انسان ملکی» حاصل می‌شود. انسان با رسیدن به مرحله انسان بشری که مجموعه‌ای از ظرفیت‌ها و استعدادهای فوق‌العاده است از دیگر جانداران و با وصول به مرتبه انسان ملکی از دیگر افراد انسان متمایز می‌گردد. در این مقال که به شیوه تحلیلی-توصیفی نگارش یافته تلاش می‌کنیم که این دیدگاه را که می‌توان آن را «کرامت به مثابه امر تشکیکی» نامید تبیین کنیم و مستندات آن را با تکیه بر کلمات ملاصدرا ارائه دهیم.
)