چکیده خیرخواهی در جامعه اسلامی از اهمیت زیادی برخوردار است. سیره و کلام امیرالمؤمنین(ع) در گسترش آن در جامعه اسلامی به عنوان حاکم معصوم پس از رسول خدا(ص) نقش اساسی داشته است. خیرخواهی یکی از حقوق متقابل میان زمامداران و مردم است که هریک از طرفین باید در مقام عمل به وظیفه خود عمل کنند. این مقاله در پی پاسخ به این پرسش است که روشهای گسترش خیرخواهی در جامعه در سیره علوی با تأکید بر نهج البلاغه کدام اند؟ این پژوهش به سه روش؛ خیرخواهی قلبی، زبانی و عملی دست یافته است. هرکدام از آنها نیز در مقام عمل، روش هایی دارند. خیرخواهی قلبی دارای روش هایی مانند امر به معروف و نهی از منکر قلبی، دعا و محبت است. خیرخواهی زبانی دارای روش هایی مانند ارائه الگو، انتقاد، تشویق و تنبیه است. از روش های دسته سوم نیز می‌توان به امر به معروف و نهی از منکر دیگران در مرحله عمل و مدارا کردن با دیگران اشاره کرد. این مقاله به روش توصیفی ـ تحلیلی و نیز اجتهادی ـ اکتشافی به سامان رسیده است.
)