این مقاله با هدف تحلیل مفهوم ازخودبیگانگی، در آثار علامه جعفری انجام شده است؛ بدین منظور با تحلیل ازخودبیگانگی و تشخیص سیر تاریخی آن در گسترة تاریخ فلسفه و سپس تبیین این مفهوم از نظر متفکر معاصر علامه جعفری که تفسیری مهم از نهج البلاغه از مهم‌‌‌‌ترین متون اخلاق فردی و اجتماعی است؛ سعی شده به ابعاد معضلات فردی و اجتماعی ازخودبیگانگی بر اساس تفسیرهایی که از آموزه‌‌‌‌های قرآنی و اسلامی پرداخته شود. اینکه از نظر علامه جعفری علت ازخودبیگانگی دو نوع است و سبب دو نوع ازخودبیگانگی منفی و مثبت می‌‌گردد و بنابر این فرضیات و همچنین به راهکارهایی که در این زمینه توسط این متفکر در متون دینی به آن توجه شده و تعالی بخش انسان در شناخت خود و اصیل گردانیدن شکل فردی و اجتماعی خود است، بررسی شده و تفکر این دانشمند مورد پژوهش قرار گرفته شده است.
)